Muhyiddin Arabi'nin Şemaili ve Seciyesi

Şeyhul Ekber Muhyiddin Arabi'nin Şemaili ve Seciyesi

Muhyiddini Arabi kısa boylu, orta başlı, daima şefkatli bakışlı, açık beyaz buğday renkli, münevver yüzlü, beyaz sakallı bir zattı. Alnı açık, hilale yakın kaşlı, orta ve çekme burunlu, mübarek vücudu zayıf, mütenasib endamlı, el ve ayakları küçük ve latifti. Sabır ve metanette nazirsiz, lütfu keremde eşsidi. Sözleri denizler kadar dalgalı ve coşkun olup nihayetsiz esrarı cami olmakla, onu herkes ilk hamlede anlayamaz, ancak onun lahuti büyüklüğü altında hayrette kalırdı..

O, ahlakın bir timsaliydi. Ahlakın temelini daima şefkat ve merhamette görürdü. Sade insanlara değil hayvanlara bile en derin bir muhabbetle bakardı. O kadar ki, bir insanın idamını asla arzulamazdı. Bir eserinde; "Gerçi katilin cezası öldürülmekse de affı evladır" buyurmuş, katle mukabil ikinci bir adamın katlini, şefkatinden dolayı muvafık görmemiş, onun afvını evla bulmuştur. Diğer bir eserinde; "Benim şefaatim beni inkar edenlere" buyurararak düşmanlarına bile büyük bir muhabbeti olduğunu duyurmuştur..

O sureten narin, temiz olduğu kadar siyreten de ahlakın en yücesiydi. Daima nefsani hislerden uzak yaşayan, kendini incitenlere bile tatlı, şefkatle bakan bir insan numunesiydi.

Zamanında bir adam, her nedense Muhyiddini Arabi'ye buğzu adavet etmiş, ölünceye kadar da her namazın akabinde ona on kerre lanet etmeği vird edinmişti. Bu adam ölmüş, Muhyiddini Arabi de bunun cenazesinde hazır bulunmuş, onun afvü mağfiretini Cenabı Haktan dilemişti...

Sonra arkadaşlarından biri Muhyiddini Arabi'yi evine götürmüştü. O bir müddet yememiş, içmemiş, uzun zaman murakabeye dalmış, sonra da meserretle o zatın yanına gelmiş, yemek yemişti. Bu zat bu hali görmekle sebebini sorunca Muhyiddini Arabi; "Bana her namaz akabinde on kerre lanet okuyan bu adam afvü mağfiret edilinceye kadar Allah'a, hiçbir şey yememek, içmemek üzere ahdetmiştim. Bu halde kaldım, onun afvü mağfireti hususunda beşareti lutfetti, artık sevindim, şimdi yemek yiyebilirim" demiştir......